12ο Κεφαλαιο-Εκμηστηρευσεις

Μπελλα Σουαν.

Τον κοιτουσα που ειχε γυρισμενη την πλατη του δεν πιστευα ποτε μου οτι θα εφτανα ως εδω.Θυμαμαι απο την πρωτη στιγμη που τον ειχα δει στην φωτογραφια απο την πρωτη στιγμη ειχα νιωσει ενα τελειος διαφορετικο συναισθημα.Δεν μηλουσε και αυτο με ανυσηχουσε ειχα κανει ενα λαθος.Τον ειχα πληγωσει?Αλλα γιατι ο Μεσιεν με ηθελε μονο για μια φορα μηπως ειχε αλλαξει και δεν εβλεπα καθαρα οπως μου ειπε.Δεν εβλεπα καθαρα αυτο ηταν.Παντα πιστευα οτι ηταν ενας αλαζονας και γυαναικας αλλα ποτε μου δεν κοιταξα περα απο το πεπλο που ειχε σκεπασει τα ματια μου.


<<Ρομπερτ>>ψυθηρισα με σπασμενη φωνη.Δεν γυρισε να με κοιταξε αυτο με τρομαζε μηπως ειχε μετανιωσει για ολα αυτα που ειχε κανει.Ειχε σπασει μεσα μου η καινουργια καρδια μου και ολα με ενα αγγιγμα του Ρομπερτ.Καθε σημειο του μιαλο μου ηξερε οτι ολα μπορει να ηταν ενα ψεμα?


Δεν ηταν ομως με κοιτουσε στα ματι οταν μου μηλουσε.Κατεβηκα αποτ ο γραφειο και τον πλησιασα.<<Ρομπερτ>>εβαλα το χερι μου στον ομο.Εκεινη την στιγμη ολο μου σωμα το διαπερασε ενα ριγος.Τον αναγκασα να γυρισει τα χειλη ηταν σφιγμενα σε μια λεπτη γραμμη που ειχαν σχηματιστει.


<<Μπελλα>>επεσε ξαφνηκα μεσα στην αγκαλια μου και με πιγε προς τα πισω ως που ακουμοησα στην γωνια.Το αγκαλιασα σφιχτα.Ισως εκεινη την στιγμη να εβλεπα τα παντα που ειχε καλυψει ο ιδιος ειχε βγαλει ενα αλλο εαυτο που δεν γνωρηζα.Ηταν ο Ρομπερτ που τοσο ηθελα να δω αλλα κατι δεν τον αφηνε να αφησει τον πραγματικο εαυτο του.


Ενιωσα τα χερια του να τυλιγονται σφιχτα γυρω απο την μεσι μου.Εβαλα το κεφαλη μου επανω στο στηθος του.<<Μην με αφησεις>>ειπα με μια αναπνοη.Με φηλισε απαλα στο μετοπω.Τον κρατησα κοντα μου.Ηθελα να τον νιωσω οτι ολα αυτα που ειπαμε δεν ηταν ενα ψεμα ουτε ενας εφιαλτης που αργοτερα θα ξυπνουσα.<<Ποτε ξανα>>μου ψυθηρισε.Σηκωσα το βλεμμα μου και συναντησε το δικο του.<<Θα μου δωσεις λιγο χρονο μεχρι να σου τι ειχε γινει πραγματικα?>>μου ειπε με την βελουδινη φωνη του.Μου χαμογελασε στραβα.Η καρδια μου χτυπησε μεσα στο στηθος μου.


<<Οσο θες>>του ψυθηρισα.Ξαφνηκα ακουσα εναν ηχο που δεν ηθελα να ακουσω.Το κουδουνι για το τελος τηε ημερας.Αναστεναξα βαρια.<<Πρεπει να φυγω>>του με μια σταθερη φωνη.Εβαλε τα χερια του τοιχο και με το ενα χερι του με σηκωσε το πιγουνι μου.<<Μην φυγεις σε παρακαλω>>τα ματια του φαινερωναν την απεπλισια του χωρησμου.


<<Δεν γινεται ο Γουιλ....>>το προσωπο του συσπαστηκε σε αυτο το ονομα.Εβαλα το χερι μου στο μαγουλο του.<<Μην ανυσηχεις δεν εκανα τιποτα μαιζ του απλως τον χρειαζομουνα εκει ολοιυ με ειχαν->>εβαλε το δειχτη του δαχτυλου του στα χειλη σταματωντας με να μηλαω.<<Μην κατηγορεις τον εαυτο σου για κατι που δεν φταις εσυ αλλα αντιθετος εγω πρεπει να με μισω Μπελλα εγω που σε πληγωνα που->>Δεν μπορουσα να τον βλεπω να υποφερει ηταν σαν να υπερα εγω.<<Σταματα σε παρακαλω μην σκεφτεσαι πια το πριν αλλα το μετα>>βουρκωσα θα ειχα μελλον αραγε με τον Ρομπερτ η ολα αυτα ηταν μονο για λιγες στιγμες που θα με πληγωναν απο καθε τι ειχα βιωσει ως τωρα αν δεν κρατουσε ολο αυτο αν θα αλλαζε γνωμη?Το μιαλο μου κυριευτηκε σε αυτη την σκεψη.


<<Δεν γινεται Μπελλα οταν εχεις ενα παρελθον που σε κυνηγαει δεν το σβηνεις σε μια στιγμη>>μου ψυθιρησε.Δαγκωσα το κατω χειλος μου και εσκυψα ο κεφαλη.<<Εχεις δικιο>>του ειπα οσο πιο πειστηκα μπορουσα.Σιγουρα θα αγαπουσε την Αλις για να λεει για το παρελθον.


Μειναμε σιωπηλη με μερικα λεπτα μεχρι οιυ καταλαβα οτι τελειωσε ολο αυτο.Πηρα την τσαντα μου οπου την ειχα πεταξει στο πατωμα και πηγα προς την πορτα.Κοιταξα με την ακρη του ματιου μου ειχε μεινη να στεκεται ακομα εκει.Γυρισα για να φυγω.<<Μπελλα>>η φωνη του με σταματησε ειχε μεινη με το χερι επανω στο πομολο της πορτας.<<Ναι>>η φωνη μου ακουστηκε δισταχτηκει.


<<Συνγνωμη μου σε ειχα χτυπησει αλλα δεν ηξερα τι εκανα>>Ολο το μιαλο μου ειχε κλονηστει τα ματια μου ανοιξαν διαπλατα.Στραφηκα να τον δω ηταν μερηκα βηματα μακρια μου.Του χαμογελασα.<<Το ηξερα οτι δεν το ειχες κανει απο το μισος σου>>τα δακρυα ηρθαν στα ματια μου.Πεταξα την τσαντα και ετρεξα επανω του.Με αγκαλιασε και με σηκωσε μολις πηγα εοπανω του,τυλιξα τα ποδια μου γυρο απο την μεσι του.Δεν κρατηθηκα τα χειλη μου εψαξαν τα δικα μου και τοτε τα κολλησε επανω στα δικα μου τον εσφιξα κοντα μου.Δεν νιαστηκα αν θα πληγωμουνα για τιποτα τον ηθελα τον ειχα αναγκη στην ζωη μου ηταν σαν το αλλο μου μισο?


Δεν ημουν απολυτος σιγουρη αλλα αυτο που ενιωθα τωρα δεν το ειχα ξανα νιωσει ποτε μου ουτε με τον Γουιλ που ειμασταν μαζι για ενα χρονο.Ο Ρομπερτ μεσα σε δυο μηνες ειχε κερδησει ψυχη και σωμα.Ολα τα ανηκαν το σημαντικοτερο η ραγισμενη μου καρδια μου που χτυπουσε τωρα ευτηχισμενη μετα απο καιρο μετα απο τοσο πονο.


Τα χειλη μου ανοιξαν και η γλωσσα του χαθηκε μεσα στα χειλη μου.Το σωμα πηρε μια ευχαρηστη ζεστη σε καθε σημειο του σωματος μου.Αφησε τα χειλη μακρια απο τα δικα μου.Με αφησε κατω αλλα δεν με απομακρυνε απο κοντα του.<<Ρομπερτ?>>τον ρωτησα.
<<Μην ντρεπεσαι Μπελλα πες μου>> η βελουδινη φωνη του αντηχισε μεσα στα αυτια μου σαν ενα νανουρισμα.Ηταν τοσο γλυκια πρωτη φορα τον ακουγα να μηλαει με αυτο τον τροπο.
<<Τωρα ειμεις ειμαστε->>δαγκωσα το κατω χειλος μου.Ακουσα το σιγανο γελιο του.<<Για να ειμαστε εδω τωρα ναι ειμαστε μαζι αλλα εσυ αν δεν κανω λαθος εχεις ηδη αγορι>>Εμεινα ανυδη σηκωσα το κεφαλη μου και τον κοιταξα.<<Δεν ειναι αστειο Ρομπερτ σου ειπα γιατι ημουν->>με φηλισε απαλα στα χειλη μου.<<Πλακα κανω Μπελλα τον ξερω γιατι ησουν μαζι του>>Τον κοιταξα μεσα τα ματια.


<<Πραγματικα δεν ηξερα για το ειχα κανει αυτο>>ρωτησα.Περισσοτερο η ερωτηση πηγαινε στο εαυτο μου.<<Μπελλα ειχες αναγκη απο καποια στιρηξη αφου ειχα κανει ολα αυτα που σε πληγωσαν που σε χωρισα απο την ιδια σου την αδερφη μην...μην κατηγορεις τον εαυτο σου μωρο μου>>Με εσφιξε κοντα του.Τον αγκαλιασα και εγω σφιχτα.Τον αγαπουσα τοσο πολυ ηθελα να του πω τοσο πολυ οτι τον αγαπω οτι μονο αυτος μου δινει ζωη και διωχνει τον πονο μακρια.Η λεξη εκαιγε τα χειλη μου αλλα κατι μεσα μου ελεγε να μην το κανω επρεπε να βεβαιωθω για ολα προτου ανοιξω την καρδια μου.


<<Μα Ρομπερτ->>σταματησα οταν εκλεισε φτιχτα τα ματια του.<<Καντο για εμενα τουλαχισον,ποσες φορες θα σου πω οτι δεν εφταιγες σε τιποτα εσυ καταλαβετο Μπελλα>>Η φωνη ηταν οργησμενη.Θα προσπαθουσαν να μην το σκεφτομουνα.Οτι και εγω εφταιγα.<<Ενταξει......δεν θα ξανα->>κουνησα το κεφαλη μου μπερδεμενη.


Αναστεναξε και τα ματια του ανοιξαν.<<Καντο για εμενα>>μου ψιθυρισε θλημμενα.Κουνησα καταφατικα το κεφαλη μου.Θα προσπαθουσα.<<Ενταξει>>μπορεσα να πω.Ειχα ξεχασει οτι ο Γουιλ θα μας εψαχνε σιγουρα θα του εμπαινα τρελες ιδεες στο μιαλο του.<<Παμε πριν μας ψαχνουν>>ειπε και εσφιξε σε μπουνιες τα χερια του οταν με ειχε αγκαλια.


<<Τι θα κανουμε?>>τον ρωτησα ζαρομενη απο τον φοβο αν το μαθαιναν πως θα αντιδρουσαν.<<Δεν θα πουμε τιποτα μεχρι να ξεκεθαρηστουν τα πραγματα>>ακουστηκε οργισμενος.<<Δηλαδη θα ειμασταν οπως πριν>>ειπα ακομα πιο ζαρωμενη.<<Ναι ετσι πρεπει να γινει Μπελλα απο την στιγμη που θα βγουμε απο εδω ειναι σαν να μην εγινα ολα αυτα θα ειμαστε μαζι αλλα μεχρι να ξεκαθαριστουν ολα θα πρεπει να ειμαστε προσεχτηκοι το ξερεις οτι δεν θελω να γινει ετσι αλλα->>ειχε πανικοβληθει.
<<Καταλαβα>>επρεπε να ειμαι ξανα η καινουργια Μπελλα αλλα πως μετα απο ολα αυτα?


Αναστεναξε βαρια η γλυκια του ανασα επεσε πανω στο προσωπο μου σαν μεθυστηκο αρωμα.
<<Ελα πρεπει να φυγουμε>>με τραβηξε προς την πορτα.Εβαλε το χερι του στο πομολο και την ανοιξε.Η πρωτη ματια μου επεσε στον Εμετ που στεκοτανε απεναντη στον τοιχο.Κοιταξα τον διαδρομο ηταν αδειος.Προχωρησαμε εχοντας ο Ρομπερτ τυλιγμενο το χερι του γυρω απο την μεσι μου.

<<Φαινεται το συζητησαμε πολυ το θεμα>>ειπε με ενα χαμογελο στα χειλη.<<Σκασε Εμετ>>ειπε ο Ρομπερτ μεσα απο τα δοντια του.<<Διακρινω νευρηκα κυριε Μεσιεν>>πηγε κοντα μας.Ενιωθα αμηχανα μπροστα στον Εμετ ηταν τοσο μεγαλοσωσος που ακομα και εγω τον φοβομουνα.


<<Για να βλεπεις>>κοιτουσα συνεχεια δεξια και αριστερα.Αν αρχοτανε κανεις θα τελειωνε ολο αυτο?<<Ηρεμισε Μπελλα δεν ειναι κανες ολοι εχουν φυγει εκτος απο τον αγαπημενο σου που ειναι εξω ακριβως απο σχολη>>ειπε ηρεμα ο Εμετ.Τον κοιταξα.
<<Ευχαρηστω>>του ειπα.Ο Ρομπερτ με αφησε.<<Πρεπει να φυγω>>η φωνη μου ακουστηκε απογοτευμενη.Με φηλισε απαλα στο μετοπω.<<Πηγαινε>>δεν θα αντεχα να μην ειμαι μαζι του.Εκανε μερηκα δειλα βηματα και γυρισα την πλατη μου ωστε να φυγω .


Η καρδια μου χτυπουσε με κοπο.Ποτε δεν ειχα φανταστει οτι θα κατελεγε ετσι αναμεσα μας.Ειχε αλλαξει τοσο πολυ.Αρα ολα αυτα θα τελειωναν ασχημα η καλα?Δεν ηξερα αν ο Ρομπερτ με αγαπουσε.Το μονο που δεν ηθελα τωρα ηταν να σβησει ολο αυτο που ειχε συνβει.Ανοιξα την πορτα απο την εισοδο της σχολης εκει εξω ηταν ενας ανθρωπος που με ειχε στηρηξει και εγω τωρα θα πληγωνα,με ενα τημιμα την προδωσια......


Ο αγγελος που καποτε με ειχε υπουλοσει της πληγες με την παρουσια του θα τον πληγωνα.Τελικα οι πραξεις που εκανα ειχαν και τιμημα να χασω τον φυλακα αγγελο μου.

*****************************

Περπατουσαμε σιωπηλη ο ενας διπλα στον αλλον δεν με ειχε ρωτησει τιποτα απο την στιγμη που τον ειχα δει με κοιταξε με μια ματια που δεν την ειχα ξανδει ποτε.Με ανυσηχουσε οσο προχωρουσαμε προς το σπιτι μου.Ανεβηκα τα σκαλια.Γυρισα να δω αν ηταν πισω μου.Στεκοτανε στο πρωτο σκαλι.Με κοιτουσε με μια ματια που δεν μπορουσα να καταλαβω.Σε μια στιγμη ανεβηκε και τα υπολοιπα σκαλια και τυληξε τα χερια του γυρω απο την μεσι μου με τραβηξε κοντα του.


Ακουμπησε το μετοπω του επανω στο δικο μου.Τοτε καταλαβα αυτο το βλεμμα που ειχε τοση ωρα ηταν πριν ενα χρονο που μου ειχε ζητησει να χωρησουμε ηταν σαν μην ηθελε να συνβει αλλα κατι το αναγκασε να το κανει.<<Δεν θελω να σε χασω ξανα>>μου ψυθηρισε εμεινα παγωμενη μεσα στην αγκαλια του.Δεν ηξερα τι να σκεφτω ποτε δεν επαψα να αγαπω τον Γουιλ αλλα μολις ειχα δει τον Ρομπερτ αλλαξε τα παντα μεσα στην καρδια μου.Αναστεναξα και εβαλα τα χερια μου στο προσωπο του.<<Δεν θα με χασεις>>ειπε οσο πιο πειστηκα μπορουσα με ειχε χασει ηδη απο την πρωτη στιγμη που μου ειχε ζητησει να χωρισουμε ειχε καταστρεψει καθε συναισθημα που ειχ για αυτον.Τωρα τον εβλεπα ως τον καλητερο μου φιλο.


<<Μου υποσχεσε οτι δεν θα με αφησεις>>Τον κοιταξα μεσα στα ματια.Ποσο θα κρατουσε ολο αυτο το βασανιστηριο τα αισθηματα μου επαιζαν το ενα με το αλλο η προδωσια με την αγαπη.Δεν ειχα το κουραγιο να του πω ολη την αληθεια.<<Στο υποσχομαι>>του ειπα χωρις να σκεφτομαι τιποτα εκτος απο το ψεμα που του ειπα τωρα.Με φηλισε απαλα στα χειλη.Ενα χαμογελο σχηματηστικε στα χειλη του.


<<Σε ευχαρηστω>>με αφησε και τοτε μπορεσα να παρω ξανα μια ανασα κατεβηκε τα σκαλια και εφυγε εχοντας μια ψευτικη ελπιδα στην καρδια του.Τι ειχα κανει μολις τωρα.Ενιωθα ενα βαρος στην καρδια μου σαν ημουν.......ενα τερας που πληγωνα το φυλακα αγγελο μου.Σηκωσα να δω που εφευγε μακρια εστιψε στην γωνια και χαθηκε.


Ενιωσα κατι εκεινη την στιγμη σαν να με παρακολουθουσαν.Το βλεμμα περασε σε καθε γωνια και επειτα απεναντη κοιταξα στα αριστερα και τοτε καταλαβα οτι.....ο Ρομπερτ ηταν μεσα στο μαυρο τσιπ του και με παρακολουθουσε,θα ειχε δει και το φιλι που μου ειχε δωσει ο Γουιλ να παρει αυτο θα τον νευριαζε.

Η πορτα απο αυτοκηνιτο ανοιξε και ενφανηστικε ο Ρομπερτ εκλεισε την πορτα με δυναμη πισω του και βηματισε με αποφασηστικο βημα προς το μερος μου.Ξεροκαταπια.Τα ποδια μου ετρεμαν σε καθε βημα που εκανε.Τον ειδα που δεν γελουσε αλλα τα χειλη ειχαν σχηματιστει μια λεπτη γραμμη αυτο σημεναι οτι ηταν εξοργησμενος.Δεν ειναι καλο αυτο ακουσα μια φωνη μεσα να με προειδοποιει.


Σταθηκε και με κοιταξε με ενα αγριεμενο βλεμμα.Τα χερια του ειχαν σφιχτη σε μπουνιες.<<Ρομπερτ>>ειπε με κομμενη την ανασα.Ειχα ζαρωσει απο τον φοβο.Πρωτη φορα το εβλεπα να με κοιταει ετσι.<<Πες μου οτι αυτο που εκανες ηταν στην φαντασια μου?>>ειπε με σφιγμενα δοντια.Κουνησα αρνητικα το κεφαλη μου.<<Ενα φιλι ηταν δεν τιποτα αλο ετσι και αλλιος δεν τον φηλισα εγω αλλα ο Γουιλ το εκανε->>η φωνη μου ακουστηκε δυνατα δεν ειχε κανενα δικαιωμα να νευριαζει χωρις λογο....Δεν καταλαβαινα γιατι αντιδρουσε με αυτον τον τροπο απεναντη μου.

<<Δεν θελω να μου εξηγησεις Μπελλα δεν ειχε δικαιωμα να σε->>γινοταν μανιακος με αυτο που εκανε.

<<Εχει δικαιωμα Ρομπερτ εξαλου υποτηθεται οιτι δεν ειμαστε μαζι αν δεν του ανταπεδιδα το φιλι μπορουσε να->>

<<Τι εχει το δικαιωμα>>διαφωνησε και η βελουδινη φωνη του εσπασε και κατεληξε σε τσιρηδα.Ανεβηκε τα σκαλια και με αρπαξε απο τον καρπο βιαια.Πονεσα τοσο πολυ που δεν κρατηθικα και ενα δακρυ κυλισε στο μαγουλο μου.

<<Με πονας>>του φωναξα.


Γιατι αντοδρουσε ετσι το ηξερα οτι ειχε δικιο αλλα επρεπε να ανταποκριθω ηδη ο Γουιλ ειχε καταλαβει οτι κατι μπορουσε να αλλαξει με εμενα και τον Ρομοπερτ αλλα γιατι.Το χερι εσφιγγε τον καρπο μου.<<Ρομπερτ σε παρακαλω αφησε με πονας>>του φωναξα.Δεν νιαστηκε να θα μας εβλεπε κανεις.Ηδη μερικοι περαστικοι σταματουσαν και μας κοιταζαν.Σιγα σιγα το χερι του ξεσφυγγε μεσα απο τον καρπο μου δεν εχασα ευκαιρια και απομακρυνα το χερι μου απο το δικο του.Ειδα το αποτυπωμα που ειχε αφησει απο το σφιξημο του χεριου του.Ενιωθα μουδιασμενο το χερι μου.

<<Συνγνωμη δεν ηθελα να->>ειπε με μια σταθερη φωνη.Δεν καταλαβαινα τιποτα απο ολα αυτα μου θυμισε τον Ρομπερτ που φοβομουνα στην μνημη μου ηρθε η εικονα απο το χαστουκη οπου με ειχε χτυπησει.<<Μπελλα>>Με πλησιασε με αργα βηματα και πηρα το χερι μου μεσα στο δικο του.Το χαιδεψε απαλα επανω στο κοκκινησμα.Δεν ηξερα πως αντιδρασω απο φοβο δεν απομακρυνα το χερι μου.


Σηκωσε το χερι μου και το πλησιασε στα χειλη του το φιλησε απαλα κοιτοντας με στα ματια,με το αλλο του χερι σκουπισε το δακρυ που ειχε κυλισει στο μαγουλο μου.<<Πονας?>>με ρωτησε με μια σιγανη φωνη.Φαινοτανε μετανιωμενος για αυτο που ειχε κανει.Αν και ο πονος στον καρπο που δεν ελεγε να σταματησει.<<Οχι>>του ειπα ξερα.


Αφησε το χερι μου και με αγκαλιασε σφιχτα.<<Δεν το ηθελα Μπελλα πραγματικα αλλαζω οταν βλεπω να σε φηλαει η ακομα και σε αγκηζει δεν ξερω χανω ολοκληρο τον εαυτο μου>>μου ψυθηρισε στο αυτι.


Αναστεναξα βαρια και τον αφησα.Εβγαλα το κλειδη απο την τσαντα μου και ξεκλειδωσα την πορτα.Το τραβηξα μαζι μου μεσα.


Σταθηκα στην μεσι του διαδρομου.<<Ρομπερτ αληθεια δεν ηθελα να συνβει δεν ηξερα οτι ησουν εκει και μας->>με αγκαλιασε σφιχτα κανωντας με να σταματησω.<<Δεν φανταζεσαι τι περασε απο το μιαλο μου εκεινη την στιμη που τον ειδα να τον κανει αυτο περασε απο το μιαλο μου οτι ειχες μετανιωσει για ολα που ειχαμε πει>>κατσουφιασε μπερδεμενος.


<<Δεν θα εκανα τιποτα μαζι του ηταν ενα φιλι ισα ισα ακουμπησα τα χειλη του επανω στα δικα μου ξαφνιαστηκα Ρομπερτ αληθεια δεν->>
<<Μην πεις τιποτα αλλο εχεις και παλι δικιο ειπαμε οτι θα ειμαστε μαζι αλλα κανεις δεν πρεπει να το μαθει εκτος απο τον Εμετ>>με χαιδεψε στο προσωπο και με φιλησε στα χειλη αφηνοντας ενα φιλι μονο.


<<Τι πως το εμαθε?>>ειπα γεματη πανικο.<<Το καταλαβε οταν ειχες φυγει με πιεσε να του πω αν ειχαμε κανει.....>>διεκοψε την προταση του.Το μιαλο μου πηγε αμεσως εκει.Γελασα.
<<Αυτο εχει συνεχεια στο μιαλο του ο Εμετ?>>τον ρωτησα γελοντας.Σηκωσε το ενα του φρυδι.Στα χειλη του ενφανηστικε ενα ειρωνικο χαμογελο.<<Πες το και ετσι αλλα δεν νομηζω>>ειπε προσεχτικα τις λεξεις του.Κουνησα το κεφαλη μου.Δεν ημουν ακομα ετοιμη να κανω κατι παραπανω επρεπε να βεβαιει για καθε κινηση που θα εκανε ο Ρομπερτ ποτε δεν ξεχναω οτι στην αρχη με ηθελε μονο για το σεχ.


<<Μπελλα ειπα κατι που δεν επρεπε->>ρωτησε γεματος ανυσιχια.

<<Οχι...οχι....τιποτα>>εβαλα το χερι μου επανω στο στηθος του.

<<Καταλαβα τι σου περασε απο το μιαλο σου>>ανοιξα τα ματια μοιυ διαπλατα να τον κοιταξω.<<Φοβασαι αν θα κανω κατι που δεν θελεις αν δεν κανω λαθος?>>ενιωσα το αιμα να ανεβαινει στα μαγουλα μου.


<<Απλως να εγω...ποτε δεν.....->>σταματησα να παρω μια ανασα ενιωθα αμηχανα μπροστα του.Εβαλε το χερι του στο πιγουνη μου και με αναγκασε να τον κοιταξω.<<Μπελλα δεν θα εκανα κατι που θα σε πληγωνε ποτε.Δεν θα το επετρεπα στο εαυτο μου να κανει κατι που δεν θελεις οταν θα εισαι ετοιμη τοτε θα γινει και δε θα σκεφταισε τιποτα παραμονο οτι δεν φοβαισε και οτι εισαι απολυτος σιγουρη για τον εαυτο σου>>


Εσκυψε τα και με φιλισε στα χειλη.Δεν ενιωθα κανεναν φοβο πλεον μεσα μου ο Ρομπερτ ειχε αλλαξει μεσα σε μια μερα ειχε γινει καποιος αλλος τα λογια του εμειναν χαραγμενα σταν καρδια μου.Ειχε δικιο οταν θα ημουν ετοιμη θα εκανα το μεγαλο βημα.Τυλιξα τα χερια μου γυρω απο τον λαιμο του σηκωθηκα στις μυτες τον ποδιων μου και χαθηκα μεσα στο φιλι του.