4ο Κεφαλαιο-Πονος ή Ψεμα.

Ρομπερτ Μεσιεν.

Την εβλεπα που με κοιτουσε με τα σοκολατι της ματια.Δεν θα την αφηνα να περασει ετσι η Μπελλα Σουαν θα γινοταν δικια μου η με τον καλο τροπο με τον αγριο.Καμια δεν με ειχε αφησε στα κρυα του λουτρου.Κοιταξα την φωτογραφια.Την εβαλα στην τσεπη του μπουφαν μου και σηκωθηκα απο την θεση οπου καθομουνα.

Την εβλεπα που ειχε ξαφνιαστη μια σπιθα θυμου τη εκανε να αντιδραση ετσι βλεποντας με να πηγαινω κοντα της.Σταθηκα απενατηντης και της χαμογελασα.Διεκριμα το κοκκινησμα στα μαγουλα της.

Δεν εμιαζε με την Αλις αντιθετος αυτη που εχω μπροστα μου ειναι μια πεισματαρα κοπελα που δεν δεχεται οτι της αρεσω?Δεν ημουν σιγουρος για αυτο αλλα οταν την ειχα φιλισει στο διαδρομο ειχε ανταποκριθει.Οχι μονο ειχε ανταποκριθη αλλα μπορουσα να την κακω και δικη εκεινη την στιγμη.Ειχε χαρη που ειμασταν τοτε στο διαδρομο του σχολειου.

<<Θες κατι?>>η φωνη της ακουστηκε με μια δοση μισους.Κρατησα την ψυχραιμια μου

<<Ναι>>την απαντησα ξερα.Μια φλογα στα ματια της με απεσπασε την προσοχη η Μπελλα δεν ηταν σαν τις αλλες καμια σχεση.Ηταν πεισματαρα.Το ξερω αυτο απο την Αλις.Ξανηκα φανταστηκα εμενα με την Μπελλα σε ενα κρεβατη ιδρωμενους και αδυναμους.Η καρδια της να χτυπαει σαν τρελη και να προσπαθει να παρει ανασα.Αδυναμη.Μεσα στα χερια μου θα το ευχαριστιομουνα αν το εβλεπα αυτο αν το βιωνα θα την εκανα δικη μου και μετα τελος.Αυτο ηθελα περισσοτερο απο ποτε και σκοπευα να το αποκτησω.

<<Δυστηχως αυτο που φανταζεσαι θα ειναι μονο στα ονειρα σου>>ειπε ξαφνηκα ηρεμα
Ηταν σαν ηταν μεσα στο μιαλο μου.Εσκυψα και πλησιασα τα χειλη μου προς τα δικα της.

Απειχαν μερηκα εκατοστα απο τα δικα μου.<<Αυτο θα το δουμε>>της ειπα.Εμεινε με κομενη την ανασα.Το κοκκινησμα στα μαγουλα της ειχε φυγει.Με κοιτουσε με μισος.

Γυρισα την πλατη μου και εφυγα.Αυτο ηθελα να αποκτησω εκεινη.Οτι ηθελα το επερνα.Χαμογελασα και βγηκα εξω απο το καφε.

(Ηταν ενα μερος απο του Ρομπερτ για το πως σκεφτεται την Μπελλα)

Μπελλα Σουαν

Δεν μπορουσα να συνειδητοποισω οτι μου μηλισε ετσι με αυτυ αοτν προκλτηκο τροπο.Ενιωσα σαν ενα ηφαιστειο που κοντενε να ηκραγει.Ειναι ο Μεσιεν εοτι ηθελε το επερνε αλλα οχι εμενα μπορειν αδερφη μου να πηγε μαζι του αλλα εγω ουτε και αν ηταν ο τελευτεος ανθρωπος στην γη.

Ηταν ανοριμος απορω τι του εβρισκαν τα κοριτσια.Φυσηκα ηταν ωραιος της σχολης.Αυτα που ειπε πριν ακομα αντιχουν στο μιαλο μου."Αυτο θα το δουμε"ειπε και εφυγε ετσι απλα.Κοντεψα εκεινη την στιγμη να τον χαστουκισω αλλα αν εκανε κατι.Οπως πριν δυο μερες που πλακωθηκε με τον Γουιλιαμ.Στο διαδρομο οπου ειχα ανταποκριθει στο φιλι του.

<<Οριστε η σοκολατα σας>>ακουσα ξανηκα την φωνη της σερβιτορας.Ξυπνησα απο τις σκεψεις μου και την χαμογελασα.Την αφησε επανω στο τραπεζι και εφυγε.Πηρα την κουπα στα χερια μου και ηπια μια γουλια.Ηταν κρυα.Αυτο με βοηθησε να δροσιστο μεσα σε τοση ζεστη οπου την προκαλεσε ο Μεσιεν.Αφησα την κουπα και κοιταξα στο απεναντη τραπεζη οπυ ηταν ο Μεσιεν.Ειδα το κινητο του επανω στο τραπεζη η ηταν η φαντασια μου?
Και ομως δεν ηταν.Σηκωθηκα απο την θεση μου και πηγα στο τραπεζη.Κοταξε με την ακρη του ματιου μου μηπως θα ερχοτανε και το εψαχνε.Το πηρα γρηγορα καικοιταξα την οθονη δεν ειχε καμια κληση η ενα μυνημα.Χαμογελασα θρειυτηκα.Εβαλα την τσεπη του τσιν μου.
Με γρηγορα βηματα πηγα ξανα πισω.Αυτο θα με βοηθουσε να μαθω αν μηλαει με την Αλις η οχι.Αν κοροιδευει τον Τζασπερ.Πηρα την σοκολατα και ηπια γρηγορα επρεπε να φυγω προτου ερθει και το ψαχνει.Σηκωσα το χερι μου για να πληρωσω.

<<Τελειωσατε?>>ρωτησε ευγενικα η σερβιτορα.

<<Ναι>>εβγαλα απο την τσαντα μου μερηκα λεφτα και της τα εδωσα.Χωρις πει τιποτα εφυγε.Πηρα την τσαντα και βηματισα προς την πορτα την ανοιξα και βγηκα εξω.Κοιταξα δεξια μηπως θα ερχοτανε αλλα τιποτα.Μετα αρηστερα τον..ειδα να τρεχει προς το καφε.Να παρει.Εστριψα χωρης να τον κοιταξω.Περασα το δρομο.Αχχχ..θεου μου τι εκανα..πηρα το κινητο του και αν με ανακαλυπτε.Ενα ριγος με διαπερασε.Προσπαθησα να κρατησω την ψυχραμια μου.Ενιωσα μια δονηση στην τσεπη μου.Το εβγαλα κοιταξα την οθονη.Ειχε ενα μυνημα απο την Ελιζα Μορ?

Ειμαστε μαθητριες μαζι στην ιδια ταξη.Μην το ανοιξεις.Μη το ανοιξεις.Πατησα το κουμπι ενφανησης.Το μηνυμα ελεγε.

"Γιατι θες να χωρησουμε,δεν το καταλαβαινω μετα απο τρεις μηνες σχεσης μου πετας αυτο στα ξαφνηκα.Απαντα μου σε παρακαλω"ελεγε το μυνημα

Σταματησα αποτομα το περπατημα.Το ξαναδιαβασα ξανα και ξανα.Ο Μεσιεν ηθελε να χωρησει την Ελιζα,ενιωσα την καρδια μου να φτερουγιζει μεσα μου επιτελους.Ενα χαμογελο σχηματιστηκε στα χειλη μου.Απο πριν που ημουν θυμωμενη και προδομενη τωρα ενιωθα κεφατη.Ανοιγοκλεισα τα ματια μου και τον κοιταξα ξανα.Πατησα το κουμπι για να φυγει το μυνημα και πατησα το αλλο κουμπι για μενου.Πηγα στα μυνηματα.Σταλμενα.

Ειδα το μυνημα που εστειλε ο Μεσιεν στην Ελιζα."Ελιζα θελω να χωροησουμε συνγνωμη που το αφησα να τραβηξε καιρο αλλα δεν μπορω μην μου στειλης μυνημα ουτε να ρωτησεις τον λογο.Πολυ απλα μην με ενοχλησεις"<<Ο αξειστος>>ειπα οσο διαβαζα το μυνημα.Μετα κατεβηκα προς τα κατω ειχε στειλει μυνημα και στην Αλις.Εμεινα να κοιταω το ονομα της.Αφριζα μεσα μου.

Αρχισα να το διαβασω."Θελω να μηλισουμε,Αλις θα ερθω το βραδυ απο το σπιτι σου ελπιζω να κοιματε η Μπελλα γιατι δεν εχω ορεξει να την δω"εγραφε.Το στομα μου ανοιξε αποτομα.Ωστε δεν ηθελε να με δει εστειλε μυνημα στης Αλις μολις χωρησε την Ελιζα.Η ωρα οπου εστειλε το μυνημα στην Αλις ηταν κατα τις 11:20 εβω στην Ελιζα στις 10:00.Δαγκωσα τα χειλη μου απο τον θυμο.Ενιωσα μια μοχθηρη απεχθεια.

Χωρησε την Ελιζα για την Αλις?Μα η Αλις μολιε που τα ξανα βρηκε με τον Τζασπερ.Περπατησα σαν νεκρη κοντα σε ενα πακγακη.Τα ματια μου ειχαν βουρκοσει.Δηλαδη ο Μεσιεν μαζι με την Αλις?Κοιταξα ξανα το μυνημα.Ελεγε ξανα ξανα οτι θελει να μηλισουνε.

Αφησα την τσαντα μου διπλα και εβαλα το κινητο του μεσα.Αυτο με εκανε να νιωθω μονο πονο.Εβαλα τα χερια μου στο προσωπο μου καλυβοντας το.Η αναπνοη μου λιγοστευε μεσα στα πνευμονια μου.Αγκομαχωντας να παρω ανασα προσπαθησα να συνγκρατησω τα δακρυα μου.

Μια λυση υπειρχε να αντημετοπησω το ψεμα η τον πονο.Ενα απο τα δυο η να συνεχησω να προσποιουμε οτι η Αλις δεν λεει ψεματα.Να συνεχησω οτι ολα αυτα που εμαθα να τα θαψω οσο ποιο βαθια μπορω.Τελος να παψω να νιωθω αυτο τον πονο.Θα αντιμετωπισω την προκλησει οπου μου εχει βαλει η μοιρα.Σηκωθηκα αποφασησμενη απο το παγκακι.Σκουπισα τα δακρυα απο τα μαγουλα μου.

Αυτο θα κανω θα προσπιουμε μεχρη να μαθω την αληθεια.Αν η Αλις εχει σχεση κρυφη με τον Μεσιεν?Τελος...να μαθω τι κρυβει μεσα της απο το παρλθον της.

Βηματισα προς το δρομο.Κοιταξα ευθεια.Τον ειδα που στεκοτανε ακουμπησμενος στο απαζη του κοιτοντας με.Ανοιξα τη τσαντα μου και εβγαλα απο μεσα το κηνητο του.Το σηκωσα και του χαμογελασα.Η εκφραση του αλλαξε αποτομα και εγινε σχεδον αγριεμενη.Διεσχησα το δρομο πλησιαζοντας τον.Τον ειδα μου εσφιγκε τα χερια του σε μπουνιες.

Εφτασα κοντα του.Ειμασταν σωμα με σωμα.

<<Γεια σου Μεσιεν...μηπως ψαχνεις αυτο?>>του εδειξα το κινητο του που κρατουσα στο δεξη μου χερι.Για πρωτη φορα τον εβλεπα να ειναι αδυναμος μπροστα μου.

Τωρα θα σου αποδειξω Μεσιεν με ποια τα εχεις βαλει.Του χαμογελασα.

Ηξερα οτι ειχα μπλεξει ασχημα μαζι του αλλα στα χερια μου κρατουσα το κινητο του.Θα εκανε αγωνα για να το παρει πισω αλλα ομως θα αντιμετοπηζε εμενα.

Η ενταση μας ειχε γινει ψυχρη αναμεσας μας.Δεν μηλουσε καθολου παραμονο με κοιτουσε με αυτο το βλεμμα που με εκανε να χαμογελαω μεχρη τα αυτια.

<<Μπελλα δωσε το κινητο πισω τωρα>>ειπε μεσα απο τα δοντια του.Κουνησα αρνητικα το κεφαλη μου.<<Οχι>>το χαμογελασα.Εσφιξε τα χερια του ακομα πιο πολυ.Γιατι δεν εκανε κατι να μου το παρει.Στο μιαλο μου ηρθε μια ιδεα.

<<Μπελλα φερτο>>φωναξε μια οχταδα πιο πολυ δυνατα γυρισα να δω αν τον ακουσε κανεις.Μερηκοι περηστατικοι σταματησαν και μας κοιταξαν και υστερα εφυγαν.<<Σου ειπα οχι θα σου το δωσω μονο αν μου απαντησεις σε μια ερωτηση>>Του ειπα με αποφασιστηκοτητα στη φωνη μου.

<<Πες μου>>η φωνη του ακουστηκε με μεσος οπως και το βλεμμα του.
.Ξεροκαταπια.Ο κομπος σταθηκε στο λαιμο μου.Δεν ειχα φωνη.

Δαγκωσα τα χειλη μου.Διστασα στην αρχη αλλά επρεπε να μαθω την αληθεια.

<<Ειναι αληθεια οτι.....>>σταματησα αποτομα δειλιαζα,φοβομουνα κατι αλλα τι?Την αληθεια αν ειχαν στα αληθεια σχεση αν μου ελεγε το ναι πως θα αντιδρουσα απεναντη του.Ηρεμησε Μπελλα η τωρα η ποτε φωναξε μια φωνη μεσα δινοντας με θαρρος.Τον κοιταξα στα ματια.


<<Ειναι αληθεια οτι η ΕΣΥ και η ΑΛΙΣ εχεται κρυφη σχεση?>>ενιωθα την αγωνια να κορυφονεται μεσα μου ηθελα να εκραγω.Γιατι ομως φοβομουνα το πως θα αντιμετοπηζα την Αλις ο Τζασπερ?Η Αλις δεν αξηζε τον Τζασπερ απο την στιγμη που θα κορειυδε τον Τζασπερ.

<<Θα μου πεις>>δεν μου απαντουσε ειχε κοκαλωσει σαν κολονα απεναντη μου.Δεν αντεχα την αναμονη.Γιατι δεν μου ελεγε τιποτα?Εστω η ναι η οχι.

Ο πονος στην καρδια μου με βασανιζε δεν θα αντεχα ημουν ετοιμη να εκραγω απο στιγμη σε στιγμη.<<Απαντησε μου>>τα δακρυα κυλισαν αμεσως εκεινη την στιγμη που επεμενα.Δεν με ενιαζε αν ειχε καταλαβει οτι τον....αγαπουσα.Οτι ειχα γινει εγω η αδυναμξη μπροστα του αντι για αυτον.Τα αισθηματα μου ανεβηκαν στη επηφανεια μετα απο εκεινη την νυχτα που ειχα παρει την αποφαση να τον ξεχασω με καθε κοστος τωρα ειχαν βγει.

<<Μπελλα εγω->>

<<Πες το μου>>του φωναξα με δακρυα στα ματια.Γιατι δεν μου ελεγε τιποτα.Ημουν αδυναμη το σωμα μου ειχε χασει καθε ενεργια του.

<<Πεσ το μου>>επεμενα.Με κοιτουσε στα ματια με πονο....ηξερα τι σημαινε αυτο.Οτι ειναι η σκληρη αληθεια απεναντη μου.

<<Μπελλα η Αλις και εγω->>

Και τοτε εχασα καθε αισθηση μου.Ολα σκοτεινιασαν.Ισως ειχα πεθανει αυτο θα ηταν το καλητερο απο τον πονο και την προδοσια της αδερφη μου.Μια αναμνηση ηρθε στο μιαλο μου την τελευται ημερα πριν φυγω απο την Ελλαδα.Την ημερα εκεινη που η Αλις και εγω ειμασταν οπως πριν και κοιτουσε το ηλιοβασειλεμα.Μακαρι αυτη η ημερα να μην τελειωνε ποτε.

Το σκοταδι με τυλιξε σαν πεπλο το μονο που κρατησα στην μνημη μου ηταν τι γεματο πονο βλεμμα του Ρομπερτ.

                                             ~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Ειχα πεθανει?Ενιωθα το σωμα μου να ειναι χαλαρω σαν να μου ειχαν βγαλει ολα τα βαρη μεσα που μακαρι να μου ειχαν βγαλει τον πονο που νιωθω την προδοσια......Ακουγα το χαμηλο χτυπος της καρδιας μου να χτυπαει κανονικα αλλα με ενα περιεργο ρυθμο..ακουγα και κατι που εσταζε....ενιωθα το ενα μου χερι να ειναι δεμενο με κατι...Ανοιξα τα ματια μου και τοτε επεστρεψα στην πραγματηκοητα....Η πρωτη ματια επεσε σε ενα ταβανι με ασπρο χρωμα επειτα ακουγα παλι αυτο τον ηχο σαν κατι να εσταζε....?Γιρισα να δω αλλα το κεφαλη μου το ενιωθα βαρυ...Ηταν ο ορος οπου ηταν συνδεμενος με το χερι μου.Που βρισκομουνα ποιος με ειχε φερει εδω?Επειτα κοιταξα το χωρο...ηταν κατι σε ιδιοτικο νοσοκομειο?Ειχε ενα τοιχο στις αποχρωσεις του καφε ανοιχτου..και ενα μικρο σαλονι στην ακρη.Ο ηχος απο τον ορο μοιυ εσπαγε τα νευρα μεσα σε τοση υσηχια...Το τελευταιο που θυμωμουνα ηταν οτι ειχα δει το Μεσιεν....

Ειχα βγει εκτος ευατο σαν να μην υπειρχα εγω ποια.....Αναστεναξα βαρια.Ειχα τοσο αδικο η δικιο να του φερθω με αυτο τον τροπο.Ημουν πολυ αποτομη αλλα ειχα δικιο ενιωθα προδομενη με την ιδια μου την αδερφη ολα τα αισθηματα μου ειχαν αλλαξει για αυτην.Δεν ξερω για πιο λογο αλλα δεν την ενιωθα πια κοντα μου.Κρατουσα αποσταση και θα εξακολουθω να κραταω...

Μακαρι να κοιμομουνα ακομα μακαρι να μην αισθανομαι αυτο τον πονο που ειχε χωθει στην καρδια μου σαν μαχαιρη και με βασανιζαν αν και αυτο θα ειναι καλητερο απο την προδοσια.Ακουσα καποιοι να μηλουν εξω απο την πορτα αυτη την φωνη ηταν της μητερας μου....και του πατερα μου.....?Δεν ημουν σιγουρη για αυτο Εστησα αυτη να ακκουσω αλλα ειχε τοση υσιχια μεσα στο δωματιο που ξαφνηκα η πορτα ανοιξε δειλα και απο πισω ενφηνιστηκε ο Καρλαιλ και η Εσμι.....Καθε πονο καθε προδοσια ειχε ξεχαστη βλεποντας το προσωπο της μητερας μου.

<<Μαμα...μπαμπα..>>αναφωνησα χαρουμενη.....Προσπαθησα να σηκωθω αλλα αυτη η ζαλαδα ηρθε ξανα....προσπαθησα να πιεσω τον ευατο μου να σηκωθει..

<<Μπελλα>>με επιασε απο την μεσι και πηγε προς τα πισω....

<<Μπαμπα>>τον αγκαλιασα σφιχτα αμεσως χωρις δισταγμο αρχισαν τα πρωτα δακρυα χαρας μετα απο καιρο....ειχα να κλαψω απο χαρα οταν ημουν στο αεροδρομιο και μου ειχαν δωσει το κολιε με την καρδια και μια λεξη να γραφει"Αγαπη".

<<Μου λειψατε>>ειπε αφηνοντα τον και επεσα στην αγκαλια της Εσμις.....με φιλησε στο μετοπω και με χαιδεψε στα μαγουλα....

<<Ηρθαμε οταν μαθαμε τι ειχε συνβει>>αρα ο Μεσιεν θα τους ειχε ειδοπησει?η Αλις?

<<Δεν θυμαμαι και πολλα>>κουνησα το κεφαλη μου προσπαθοντας να επαναφερω στην μνημη μου τι ειχε συνβει αν και θυμομουνα μερηκα το τελευταιο ηταν και το πιο εντονοι εκει που ειχα διωξει ολο τον θυμο μου επανω του..

<<Δεν πειραζη γλυκια μου>>ειπε η Εσμι με μια γλυκια φωνη.

<<Μα πρεπει να->>

<<Δεν χρειαζεται με το χρονο θα θυμασαι τι εκανες την τελευταια φορα μην πιεζεις το ευατο σου αγαπη μου>>με επιασε απο το χερι ο Καρλαιλ.

<<Γιατι το επαθα αυτο?Τι συνεβει το τελευταιο που θυμαμαι ηταν οτι εκει που ειχα ξεσπασει ενιωσα μια ζαλη και μετα->>

<<Μπελλα>>ακουσα το αυστηρο τονο του πατερα μου.

<<Τι?>>τον ρωτησα.

<<Δεν κανει να ταραζεσαι αγαπη μου υπεστεις μεγαλο σοκ απο την ψυχολογια σου που ειχες ισως απο τη πιεση το μαθηματων και το επαθες αυτο>>

<<Δηλαδη λυποθημισα απο μεγαλη φορτηση σοκ?>>ακουσα το χαμηλο γελιο και τον δυο τους.<<Αυτο ειναι το κορητσακι μου>>με χαιδεψε στα μαλλια.

<<Μπαμπα δεν ειμαι καμια γιατρος>>χαμογελασα.Με κουτουσαν στα ματια χαρουμενοι πρηφανοι για εμενα.

<<Ποιος με εφερε εδω?>>ρωτησα ξαφνηκα.Κοιταξε μεσα στα ματια μου.

<<Ο Ρομπερτ Μεσιεν σε εφερε>>ειχα χασει την αισθηση του χρονου...ποσες μερες κοιμομουνα?

<<Μπαμπα ποσες μερες κοιμαμαι?>>ρωτησα ανυχηχα,ειχα χασει τιποτα ημουν βεβαιοι πως μετα απο αυτο ο Μεσιεν θα ειπε στην Αλις τι τον ειχα ρωτησει.

<<Περιπου ενα 24ωρο γλυκια μου...μην φοβασαι δεν ειναι σοβαρο απλως περασες ενα σοκ>>αμεσως ηρεμισα ο Καρλαιλ παντα με καταλαβαινε απο την πρωτη στιγμη....Τον ειχα λιγο πιο αδθναμια απο την Εσμι....και την Αλις.....

<<Ενταξει αφου το λες η Αλις που ειναι?>>ρωτησα....Συνεχεια ρωτουσα...φυσικο ηταν να ρωταω ειχα κοιμηθει ενα ολοκληρο 24ωρο...Ενιωθα σαν πεθαμενη...

<<Εφυγε για λιγο για να παει σπιτι ηταν συνεχεια διπλα σου απο τιν στιγμη που σε εφερε ο Μεσειν στο νοσοκομειο....Η καρδια μου πονεσε.... <<Αληθεια??>>ενιωσα τα ματια μου υγρα.

Κουνησε καταφατικα το κεφαλη της.....Χαρηκα τοσο πολυ.....Η πορτα ανοιξε και ενφανηστικε η Αλις ακριβως τι στιγμη που την σκεφτομουνα.......

<<Μπελλα>>ετρεξε σχεδον και με αγκαλιασε......τα χερια της με εσφιγκαν....

<<Αλις δε-ν...μπο-ρω..να...>>

<<Συγνωμη>>με αφησε και με επιασε απο τα χερια..Μου χαμογελουσεμε αυτο το χαμογελο που τοσο λατρευα...

<<Ξυπνησες επιτελους>>αναφωνησε απο χαρα.
Οι γονεις μας κοιτουσανε που χαμογελουσαμε η μια στην αλλη.Το βλεμμα της Αλις φαινοταν γαληνιο χωρις κανενα κενο ειχε τοση χαρα οπως και εγω.Ειχαμε ξεχασει τον καβγα μας και επισης ειχα ξεχασε τον πονο.Ειχα την οικογενεια μου ολοκληρη ξανα υστερα απο καιρο.

Τα χαμογελο ηταν ζωγραφηστα στα προσωπο ολον μας.<<Λοιπον μικρη μολις βγεις απο το νοσοκομειο θα βγουμε για φαγητο>>

Μετα απο τοσο πονο η χαρα πηρε την θεση του στην καρδια μου.Ημουν ξαλαφρωμενη ανακουφησμενη απο τα βαρυ..αν και αυτο θα διαρκουσε για λιγο.

Θα με βοηθουσε να παρω πισω ολη την δυναμη που ειχα χασει και κυριοτερα το θαρρος να αντημετοπισω το μυστιριο που ειχε τυλιχτη γυρω απο την ζωη μου.Σαν κουβαρι.

<<Και μετα θα παμε για ποτο εγω και η Μπελλα>>ειχα ξεχαστη τελειως δεν παρακολουθουσα την ομιλια της Αλις και τον γονιον.

<<Ετσι Μπελλα θα παμε για ποτο ε??>>δεν ηθελαν να χαλασω καμια χαρα απο την Αλις.

<<Φυσηκα αφου βγω πρωτα απο εδω χαζουλα>>και την αγκαλιασα με αγαπη.