Η ανασα μου ειχε κοπει στα δυο.Ετρεχα παρα τον πονο που ειχα σε ολο μου σωμα στη καρδια μου ετρεχα παλευα για εμενα αρκετα ειχα βιωσει ολο αυτον πονο.Καποτε μου ειχαν πει για να εισαι ολοκληρωμενη πρεπει να εχεις το αλλο σου μισο.Ηταν ενα λαθος ποτε δεν θα πιστεψα σε αυτες τις λεξεις το ελεγαν αυτοι που ειχαν αγαπησει οχι αυτοι που ειχαν περασει πονο,ψεμα και το χειροτερο να εκανα το λαθος να δωθουν στον αλλον.
Και μονο σε αυτη την σκεψη οτι εδωσα οτι πολυτιμο ειχα σε αυτον ολα ειχαν καταστραφη απο εμενα δεν θα ξανα γυριζα και αυτο ητα οριστικο θα ηταν μαζι με την κοπελα πο αγαπουσε πραγματικα.
Σταματησα σε αυτη την σκεψη.Εσκυψα οτ κεφαλη μου και φανταστηκα ολες της αναμνησεις που ειχα περασει οταν εκανα τα πρωτα μου δειλα βηματα σε μια ζωη ποτ κατεληξε σε κολαση.
Θυμομουνα τηη πρωτη επαφη που ειχαν τα χειλη μας ολο μου σωμα επερνε μια ειχαρηστη φωτια.Ολα αυτα που ειχα του ανηκαν.Η ψυχη που ηταν καταραμενη να βιωσει τοσο πονο που αντεξα η καρδια μου που την ενιωθα μεσα ενα αδειο κουφαρη χωρις χτυπο χωρις αισθηματα.
Εσφιξα τα χερια μου σε μπουνιες και τα δακρυα ξεχειλησαν απο τα ματια μου χωρις κανενα δισταγμο αφησα να φυγει το τελευταιο απομειναρη απο τον πονο.Σηκωσα το βλεμμα μου και κοιταξα το αδειο σχεδον παρκο απο κοσμο.
Περπατησα προς ενα δεντρο και εκατσα.Τυλιξα τα ποδια μου κοντα και εκλεισα τα ματια μου.Ισως να ερχοτανε ενας αγγελος να επερνε απο αυτη την κολαση απο τον πονο ισως να πεθαινα τωρα αφηνοντας πισω ολες τις στιγμες που ειχα περασει μαζι του.Ακομα και την στιγμη που ειχα γεινη δικη του η καρδια μου μετωνε και μονο που φανταζομουνα εκεινη την νυχτα.
Αυτην την πραξη που ειχα κανει ηταν καθαρα απο αναγκη για να τον νιωσω μεσα να αφεθω ελεθευρη στην αγκαλια του και χωρις δισταγμους να αφησω τα αισθηματα μου επιτελους ελεθευρα.Το καταφερα με εινα τιμημα να τον χασω.Η μοιρα ειχε αλλαξει την πορεια απο την ζωη μου ισως θα ηταν καληρετα να βιωναμε ολο αυτο το ψεμα και τον πονο μεσα απο αυτο γενηθηκε κατι μικρο αλλα σημαντικο η αγαπη που εγω δεν ειχα βιωσει.
Στο μυαλο μου ηρθαν οι τελευταιες λεξεις πριν παραθοδω σε εκεινον."Αυτο που αισθανομαστε δεν περιγραφεται με λεξεις αλλα με πραξεις".Ηταν τοσο αληθινα αυτα λογια που κανενας δεν θα μπορουσε να το αρνηθει.Ακομα και εγω που μετανιωνω για αυτο που ειχα κανει.
Ξαφνηκα ακουσα τον ηχο απο το κηνιτο μου να χτυπαει.Θα ειχε ξυπνησει;Σηκωσα το χερι μου και το εβγαλα απο την τσεπη της ζακετας μου.Μολις το ονομα της Αλις στην κλιση παγωσα.Σκουπησα τα δακρυα μου απο το μανικι της ζακετας μου και πατησα το πληκτρο την απαντησεις.
<<Μπελλα που διαολο εισαι;>> η φωνη της ακουγοτανε τρομοκρατημενη.
<<Ειμαι....->>η φωνη μου ειχε κλειση ακουγοτανε χαλια.
<<Ακουσε με καλα ο Ρομπερτ ειχε ξυπνησει και εκτος απο αυτο σε ψαχνη κανει σαν τρελος δεν ξερω τι να κανω πρεπει να ερθει οπου και αν->>
<<Δεν θα ερθω Αλις ο Ρομπερτ μπορει να ξανα γηρυσει την κοπελα του>>εκλεισα τα ματια μου και αμεσως εβαλα την παλαμη μου στα χειλη να μην βγαλω την κραυγη που ερχοτανε εκεινη την στιγμη.
<<Εισαι τρελη δεν υπαρχει καμια κοπελα Μπελλα ελα τωρα γινεται χαμος>>ακουγα την φωνη της Αλις να ειναι ανακατεμενη με κατι βρισιες.Η βελουδινη φωνη του ακουγοτανε εξοργισμενη.
<<Αλις ακουσε σε παρακαλω>>με μεγαλη προσπαθεια συνγκρατουσα τα δακρυα μου.
<<Οχι Μπελλα εσυ ακουσε με ακους τη γινεται εκανα μεγαλη προσπαθεια για να σε παρω γυρνα πισω σε->>
<<Θα φυγω θα γυρισω πισω Αλις ηδη εχω ετοιμησει τα πραγματα μου λυπαμαι που εφτασαν εγω τα πραγματα αλλα πρεπει να κλεισω πες του οτι τον αγαπω αλλα πρεπει να με καταλαβει οτι δεν αντεχω αλλο τον πονο που βιωσα ολους αυτους μηνες>>καθε λεξη που εβγαινε απο τα χειλη μου εκανε την καρδια μου να ραγηζει.
<<Μπελλα οχι->>δεν προλαβε να ολοκληρωσει και εκλεισα το κινητο.Τοτε η κραγυ ξεφυγε απο τα χειλη μου και εκει ολα γυρισαν μεσα μου τα αισθηματα μου ο ιδιος μου ευατος ολα τα κομματια μεσα μου εμειναν πισω σε εκεινον.
<<Λυπαμαι αλλα πρεπει να το κανω->>εβαλα τα χερια μου μπροστα στο προσωπο μου καλυβοντας το χαος που γινοτανε στο νοσοκομειο.Μπορουσα να φαναστω την απουσια που ειχε μεσα του ισως θα ηταν χειροτερη απο την δικια μου που ενιωθα τωρα.
Ολο μου το σωμα ειχε μουδιασει επανω στο γρασιδη ενιωθα το αερακη να χτυπαει επανω μου σαν χαδι.Σηκωσα το βλεμμα μου και αντικρισα το σκοταδη γυρω μου.Στιρηχτικα απο τον κορμο του δεντρου και προσπαθησα να σηκωθω με οτι δυναμη ειχε απομεινη μεσα στο σωμα μου.
Εκανα μερηκα βηματα το σωμα μου ηταν τοσο αδυναμο που ματαια προσπαθουσα να περπατησω.Το κινητο χτυπησε ξανα μεσα στην τσεπη της ζακετας μου.Το εβγαλα το ονομα του ηταν στην κλιση.Το αιμα μου στερεψε μεσα στην φλεβες μου παγωσα στην θεση οπου ημουνα.
Ο φοβος κυριαρχησε στο μυαλο μου.Δεν τολμουσα να το σηκωσω.Απλως κοιτουσα το κινητο χωρις να κανω τιποτα σαν να ημουν νεκρη.
Τι κινητο σταματησε αλλα ξανα αρχησε να χτυπαει.Δεν αντεξα αλλο και το πεταξα με ολη μου την δυναμη μεσα στο ποταμη.Θα εκανε τα παντα για να με κρατησει τα κοντα του.
Αρχιζα να τρεχω ξανα προς μεσα στο σκοταδη.Τι ηταν το σωστο να κανω να του μηλισω;Δειλιαζα.
Να του πω οτι το αγαπω αλλα φοβαιμαι την αντιδραση του απεναντη μου.Ολα γυρω μου ειχαν γκεμηστει δεν ηξερα να τι κανω για να βγω απο τον εφιαλτ που εγω ιδια ειχα δημιουργησει.
Εστριψα προς την γωνια για το σπιτι μου.Αυτο που ειχα στο μυαλο μου εκεινη τη ωρα ειναι να φυγω απο εδω.Ανεβηκα γρηγορα τα σκαλια και εβγαλα το κλειδη απο την τσεπη μου.Την ξεκλειδωσα και μπηκα μεσα.Την εκλεισα και με γρηγορα βηματα πηγα προς το δωματιο μου.
Η βαλιτσα βρισκοτανε επανω στο κρεβατη μου.Ολα ηταν ετοιμα.Την κατεβασα δεν κοιταξα τα σεντονια που βρισκονουσαν μεσα στην σακουλα.Το αιμα που ηταν χαραγμενο επανω στα λευκα σεντονια μου αποδεικνυε την πραξη που ειχα κανει.
Πρωχορησα προς το διαδρομο.Κοιταξα το σαλονι ολες εικονες γυρω μου με ειχαν κατακλυσει η παρουσια του το μεθυστηκο του αρωμα ειχαν μεινη χαραγμενα στο σαλονι στο κρεβατη μου.Ολα.
Εκανα μερηκα βηματα προς την πορτα επιασα το χερουλι."Αυτο που κανεις θα εχει συνεπιες"ακουσα μια φωνη μεσα μου να με προειδοποειη.
<<Το ξερω αυτο που παω κανω θα πληγωσει εκεινον περισσοτερο αλλα θα ξεχαστη απο το χρονο και την απουσια μου....Ολα εχουν μια αρχη και ενα τελος.....δικο μας τελος ειχε τελειωσει πριν καλα ξεκηνισει>>ανοιξα την πορτα και αφησα πισω μου τις οδυνυρες αναμνησεις μας.
Μια αρχη εχει και ενα θλιβερο τελος.Το δικο μας τελος.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου